Γατίσια μνήμη

Το πώς έφτασα εδώ είναι μια μάλλον περίεργη ιστορία. Απλά θα σας πω πως είχα χρόνια να δείξω την κοιλιά μου και να ευχαριστηθώ τόσο ύπνο. Τι τέλειος που είναι ο ύπνος, όταν δεν χρειάζεται να κρύψεις την κοιλιά σου.

Θα σας πω την ιστορία μου, όπως την καταλαβαίνω, κι όπως τη θυμάμαι, γιατί λένε πως οι γάτες είναι πλάσματα χωρίς μνήμη, μα εγώ θυμάμαι, θυμάμαι, το ξύλο, θυμάμαι την πείνα και θυμάμαι και το ξύλο. Αλλά πρώτα να σας συστηθώ, με λένε Χνούδι, γιατί είμαι σαν χνουδόμπαλα, λέει η μαμά μου, αν και το αδέλφι μου λέει πως με λένε Χνούδι, γιατί καμία γάτα δεν θα πρέπει να «είναι forced σε ένα gender identity». Η κτηνίατρος, λέει πως πιθανότατα είμαι τριών χρονών και στειρωμένη, θα δούμε τώρα που έρχεται η εποχή του οίστρου και πως είμαι ατσιπάριστη αλλά αποκλείεται να ήμουν αδέσποτη όλη τη ζωή μου. Χθες τσιπαρίστηκα επισήμως.

Τόση μνήμη δεν έχω για να το πιστοποιήσω. Αφού έτσι λέει η κτηνίατρος όμως, αλήθεια θα είναι.

            Αποφάσισα να σας πω την ιστορία μου, ως έχει και όπως τη θυμάμαι, μέρα μέρα, για να μείνει στη δική σας μνήμη, που θυμάστε μόνο με λόγια, ενώ εγώ πάντα θα θυμάμαι τη μάνα μου να μου βάζει στο πιάτο κονσερβούλα με το κουτάλι. Έχω μια υποψία πως μόλις με υιοθέτησαν. Θα κοιμηθώ. Με την κοιλίτσα μου απλωτή. Θα αφεθώ στην ασφάλεια. Κυρίες και κύριοι, μόλις βρήκα σπίτι.

                                Με αγάπη, 

                            το Χνούδι σας